Como xa dixemos, o libro está organizado en sete "foliadas". A primeira vista semella unha nomenclatura un tanto insólita, xa que estamos acostumados a ver "capítulo", "episodio" ou incluso "tratado". A súa explicación podería atoparse na grande erudición de Xoán Manuel Pintos e no seu gusto polo latín. De feito, se buscamos a palabra foliada no dicionario, veremos que ten dúas entradas e na segunda podemos ler: adx. "Que ten follas". É dicir, cada capítulo é un brazado de follas escritas. Se ademais pensamos que a foliada é un ritmo propio dentro da música tocada con gaita, semella que a escolla desta palabra é moi moi acaída.
Se queres saber como soa unha foliada, podes entrar no sito web da Folkoteca Galega e escoitar algunha. Preme aquí para escoitares a versión midi da coñecida foliada "Heicho de dar".
Analicemos o libro un pouco máis polo miúdo:
Foliada 1
Cristus convida a Pedro Luces a aprender a lingua galega. Comezan a tocar unha peza. Remata esta foliada co famoso poema acróstico “Que viva Galicia” e co non menos coñecido “Ou Galicia, Galicia boi de palla”.
Foliada 2
Dialogan Cristus e Pedro sobre temas diversos. A continuación aparecen varios textos poéticos en galego e castelán con fragmentos pequenos en latín.
Foliada 3
Comeza cunha cita en francés da obra Emilio ou Da educación (1762), de Rousseau. Aparecen os primeiros fragmentos en prosa que intercalan outros en verso. Pedro Luces vai aprendendo o galego e xa se atreve a contar un conto: o dos cans faladores (sóache?). Pecha esta foliada un interesante vocabulario etimolóxico galego-latín.
Foliada 4
Comeza cunha cita en latín de Ovidio que fala sobre o amor ás raíces. Esta foliada está dedicada integramente a Pontevedra. Sucédense varios textos, entre eles un extenso poema en latín dedicado á cidade do Lérez: “Carmen Patrium sive Pontevedra”.
Foliada 5
Ábrena unhas citas de Nicomedes Pastor Díaz, poeta galego, e Juan Arolas Bonet, poeta valenciano. Nesta foliada chama a atención un pequeno glosario en galego e castelán para explicar a norma que di que as palabras que levan -LL- en galego, en castelán van con -J-, como por exemplo: espello-espejo. Malia non ser unha regra de cumprimento exacto (cepillo-cepillo; bacallau-bacalao), o afán didáctico de toda a obra vese aquí perfectamente reflectido.
Foliada 6
De extensión máis curta cás demais, está dedicada a Pontevedra case na súa totalidade; trátase dunha tirada única de versos hendecasílabos.
Foliada 7
Última foliada, tamén breve, dedicada neste caso a enxalzar a figura do Padre Sarmiento, moi vinculado á cidade de Pontevedra coma o propio Pintos. Atopamos aquí mostras de textos en galego, castelán, latín e francés, circunstancia que deixa patente a grande erudición de Pintos, xunto co seu interese por situar no mesmo plano de importancia a lingua galega con outras linguas de cultura da súa contorna máis inmediata.