¡Qué doce e deleitoso
é d’un pai o desvelo, cando á veira
d’o seu leito d’esposo,
vay oir prancenteira
d’o seu primeiro fillo a vos primeira!
¡Qué argullosa ufanía,
qué mundo d’ilusiós e de contento
acorde á fantesía,
y-en tan felís momento
encolle o corazon y-o pensamento!
Hém’ aquí retirado
d’o meu lar n’o curruncho escurecido,
contando, ó són pausado
d’a péndola, o batido
d’o corazon, d’amor estremecido.
Chega hastra min, profunda
com’ a tétrica queixa lastimada
de cerva morimunda,
solouzante e cansada
a vos dôrida d’a muller amada.
Mais, d’os seus beizos roxos
envolto n’os suspiros d’ amargura,
trégola ós meus enoxos,
un ánxel d’hermosura
bríndam’ enterna, celestial ventura.
¡Ah! Deixa que treidores
ceben en tí, muller, sua saña impía
os maternás doores:
que canto máis sombría,
máis tras d’a noite nos feitiza o dia.
Sôfre en calados ayes
o máis grande tormento conecido;
¡Sôfre!...¡Mañan, quizayes,
darás por ben sofrido
ese, que á ningun outro é parecido!
¿Quén sabe, ó fin, s’estrela
que vay lucir n’o noso triste ceo
purísima é sinxela,
astro chegará á ser que de lus cheo
os nosos dias enfeitice arreo?
¿Quén sabe si, puxante,
esa pranta que brota hoxe d’a terra,
erguéndose trunfante
sobre canto de podre e ruin encerra,
árbol será de paz tras tanta guerra?
Ven, fillod'a miñ' alma;
chega, chega, e non tardes, meu querido:
a humanidá sin calma,
o mundo en servidume sumerxido,
nádo inda non, saúdante ben vido.
E ben chegado seas
o meu cólo tamen, ¡miña delicia!
Qu’ inda mesmo sin vida me recreas,
falangueira e propicia
á miña amant’ e paternal caricia!
Namentres, noite, pasa,
pasa eses teus luceiros apagando:
linda é a lua; mais sua lus escasa
agoiro fôra infando
o berze d’o meu neno alumeando
Pasa, noite d’as fadas,
en que Dios dorme e s’acobarda a xente;
qu’ as párpedas pechadas
d’o meurolo inocente
quérense ó rayo abrir d’o sol fulxente.
¡Ouh,sol! Tí que atesouras
a lus que esparxe a brétema sombría;
tí, qu’e os outeiros douras
e inundas d’ armonía
o ceo, a terra, o mar, a tarde, o dia:
Pol-a xigante lomba
érguete á ver meu miniño, quedo,
cal namorada pomba
que pol-a mañá cedo
leva ós fillos calor n’o pico ledo.
D’o mundo n’os lumiales,
¡Ouh, sol! ¡Sol inmortal! Meu neno espera
teus rayos celestiales…
¡Si cara á tí nacera
non cara á noite, cara á tí correra!
¡Que cand’ eu á esta vida
abrin os ollos, triste noite escura
cubríume enloitecida,
e d’ esa noite impura
ind’ os crespós arrastro y-a tristura!
Este poema pertence a obra Aires da miña terra, de Curros Enríquez, do ano 1880. O poema é de temática intimista, pois aborda o nacemento dun fillo e os sentimentos do pai.
Na primeira estrofa, vemos que o home atópase xunto a súa esposa que vai ter ao seu primeiro fillo. Na segunda e terceira estrofas, fala da felicidade, o orgullo e o amor que sente coa chegada do seu fillo.
Na cuarta e quinta estrofas, fala do sufrimento, cansancio, queixas e dor da nai polo parto que se acerca.
Na sexta, séptima e oitava estrofas, procura dar consuelo á muller que se sente moi mal e cansa, tentando darlle esperanza e dicíndolle que cando chegue o día vaise sentir moito mellor.
Na novena e décima dalle a benvida ao fillo que está a punto de nacer e expresa a esperanza de que poida traer o ben a o mundo cruel. Na undécima menciona ademais o cariño que sente polo fillo.
A partir da duodécima estrofa refírese ao fin da noite e á chegada do día, e dise que a escuridade vai dando paso a luz e aos raios do sol.
Nas últimas estrofas asocia a noite a sentimentos negativos e a luz do día á posibilidade dun mellor destino!