No xardín unha noite sentada
ó refrexo do branco luar,
unha nena choraba sin trégolas
os desdéns dun ingrato galán.
I a coitada entre queixas decía:
“Xa no mundo non teño a ninguén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben”.
Os seus ecos de malenconía
camiñaban na alas do vento,
i o lamento
repetía:
“Vou morrer e non ven ó meu ben!”
Lonxe dela, de pé sobre a popa
dun aleve negreiro vapor,
emigrado, camiño de América
vai o probe, infelís amador.
I ó mirar as xentís anduriñas
cara a terra que deixa cruzar:
“Quen pudera dar volta -pensaba-,
quen pudera convosco voar!…”
Mais as aves i o buque fuxían
sin ouír seus amargos lamentos;
sólo os ventos
repetían:
“¡Quen pudera convosco voar!”
Noites craras, de aromas e lúa,
desde entón ¡que tristeza en vós hai
prós que viron chorar unha nena,
prós que viron un barco marchar!…
Dun amor celestial, verdadeiro,
quedou sólo, de bágoas a proba,
unha cova
nun outeiro
i on cadavre no fondo do mar.
Este poema conta a historia dunha moza e dun mozo que se ven separados por mor da emigración do mozo cara fóra de Galicia (América, na terceira estrofa). Ela choraba porque non o vai o volver a ver e, mentres, o mozo miraba para atrás co desexo de poder dar volta para estar outra vez coa súa namorada.
Eu penso que ao final do poema Curros quere dar a entender que o mozo saltou do barco para alcanzar a costa mais non o logrou. Penso que quere dar a entender isto xa que, no último verso do poema, Curros di: "i on cadavre no fondo do mar", é dicir, que o mozo no momento no que desexaba volver atrás tentou chegar á costa pero ao non conseguilo... afogou.