Moi ben, Daniela! A voz poética fala en primeira persoa ("santuario do MEU peito") do seu interior, e fai unha metáfora entre o seu peito e unha igrexa (dentro estaría o corazón que é a candea, pero non un altar nin un deus... que sería a persoa amada). Un dos poucos exemplos dun Curros intimista-romántico (aínda que o último verso, "esperando un Dios", faime pensar nunha pequena dúbida velada á súa existencia...).
lemos a Curros (+0'25)
Tempro deserto (Aires da miña terra, 1880)
A data límite para comentar neste foro era o luns, 1 de maio de 2023, 12:59 AM.