¿Como foi?... —eu topábame fora
cando as negras vixigas lle deron;
polo aramio súa nai avisoume
i eu vinme correndo.
¡Coitadiño! Sintindo os meus pasos,
revolveu cara a min os seus ollos.
Non me viu... e chorou... ¡ai!, xa os tiña
ceguiños de todo.
Non me acordo que tempo me estiven
sobre o berce de dor debruzado;
sólo sei que me erguín co meu neno
sin vida nos brazos...
Bolboreta de aliñas douradas
que te pousas no berce valeiro,
pois por el me perguntas, xa sabes
qué foi do meu neno.
Penso que o poema trata dun home falando cunha bolboreta (como se di na última estrofa) á que lle conta que lle pasou ao seu neno. Deste xeito, comeza o poema dicindo que foi a nai da súa moza quen llo dixo e que cando foi xunto a ela esta non o puido ver ao ter os ollos cubertos de bágoas e que, cando viu ao rapaz, estivo tanto tempo que nin el recorda tanto, cunha gran dor e tratando de asimiliar esta terrible perda e que finalmente se ergueu co rapaz nos brazos dando a entender que para despedirse del ou para sentir o seu tacto por última vez.
Inda que este poema non se corresponde ca usual temática de denuncia deste autor trátase dun poema moi triste pero moi expresivo.