Busca y anhela el sosiego...
mas... ¿quién le sosegará?
Con lo que sueña despierto,
dormido vuelve a soñar.
Que hoy como ayer, y mañana
cual hoy, en su eterno afán,
de hallar el bien que ambiciona
–cuando sólo encuentra el mal–,
siempre a soñar condenado,
nunca puede sosegar.
Neste poema Rosalía fala da frustración que xera nunha persoa o concepto de non avanzar e non dar conseguido unhas metas ou soños.
Utiliza o termo "sosiego" para definir un estado de tranquilidade que non da chegado na súa vida e que non lle permite desfrutar. Pois como di nos versos finais..."siempre a soñar condenado, nunca puede sosegar", vese na obriga de soñar xa que non alcanza os seus soños na realidade.