Vou plantexar un tema novo, para ver se somos quen de centrar o debate en nós máis que en historias que pasan a outras persoas. Non o faremos, como ben di Marián para dar solucións, que ninguén ten, senón para explorar un pouco o que sentimos cada un de nós. Pois ben, este é o tema: Ata hai ben pouco tempo a xente adoitaba morrer na casa, rodeado da súa familia nenos incluídos. A xente sentía dor, por suposto, pero a morte non se escondía como se fose algo vergoñento. Os nenos, dende moi pequenos estaban afeitos a ver persoas mortas. Agora temos altísimas probabilidades de morrer en hospitais, non sempre, claro, pero acontece con frecuencia que morremos como "pacientes" e non como "persoas". Morrremos fora das nosas casas, lonxe das nosas cousas, da nosa xente, da nosa paisaxe cotiá. Que decides? Que pensades que sería mellor para vós ou para alguén moi querido por vós?