lemos a Rosalía (+0'25)

Era apacible el día (En las orillas del Sar, 1884)

Era apacible el día (En las orillas del Sar, 1884)

por Usuario eliminado -
Número de respostas: 1
Era apacible el día
y templado el ambiente,
y llovía, llovía
callada y mansamente;
y mientras silenciosa
lloraba y yo gemía,
mi niño, tierna rosa
durmiendo se moría.
Al huir de este mundo, ¡qué sosiego en su frente!
Al verle yo alejarse, ¡qué borrasca en la mía!

Tierra sobre el cadáver insepulto
antes que empiece a corromperse... ¡tierra!
Ya el hoyo se ha cubierto, sosegaos,
bien pronto en los terrones removidos
verde y pujante crecerá la yerba.

¿Qué andáis buscando en torno de las tumbas,
torvo el mirar, nublado el pensamiento?
¡No os ocupéis de lo que al polvo vuelve!...
Jamás el que descansa en el sepulcro
ha de tornar a amaros ni a ofenderos
¡Jamás! ¿Es verdad que todo
para siempre acabó ya?
No, no puede acabar lo que es eterno,
ni puede tener fin la inmensidad.

Tú te fuiste por siempre; mas mi alma
te espera aún con amoroso afán,
y vendrá o iré yo, bien de mi vida,
allí donde nos hemos de encontrar.

Algo ha quedado tuyo en mis entrañas
que no morirá jamás,
y que Dios, porque es justo y porque es bueno,
a desunir ya nunca volverá.
En el cielo, en la tierra, en lo insondable
yo te hallaré y me hallarás.
No, no puede acabar lo que es eterno,
ni puede tener fin la inmensidad.

Mas... es verdad, ha partido
para nunca más tornar.
Nada hay eterno para el hombre, huésped
de un día en este mundo terrenal,
en donde nace, vive y al fin muere
cual todo nace, vive y muere acá.

 

 

O seguinte poema, do que imos falar, pertence a Rosalía De Castro, unha poetisa galega do século XIX, polo tanto abranguemos a época do romanticismo.

Rosalía quérenos expresar a dor que sente tras a morte dun dos seus fillos de tan só un ano, transmítenos tamén o sentimento de dor e tristeza que sente a autora durante toda a obra. Durante todo o poema, trata o tema da morte e do que esta pode chegar a doer ao ver morrer algo tan importante como é un fillo. Para ela, esta morte resulta tan dolorosa e traumática ata o punto de querer reunirse canda el como indica nestes versos:

Tú te fuiste por siempre; mas mi alma
te espera aún con amoroso afán,

Nos últimos versos, observamos como Rosalía por fin acepta a morte deste fillo e aprende a vivir con isto. Tamén contra o final fai unha reflexión sobre a vida e a morte.

Un tópico presente nesta obra é o amor post mortem (amor máis alá da morte) xa que, como reflicte a autora, no poema ela seguirá amando ao ser fillo a pesar de que xa non estea no presente con ela!

En resposta a Usuario eliminado

Re: Era apacible el día (En las orillas del Sar, 1884)

por Usuario eliminado -
Bo comentario para un poema de temática intimista (profundamente intimista), na liña dos escritos no poemario Follas novas. Mágoa que o que analizas sexa en castelán e non forme parte da nosa materia de estudo :/