Cala can negro, n'ouvees,
á porta de quen ben quero;
corvos, non voés por riba
d'o sobrado ond'está enfermo;
c'o teu resprandor, compaña,
vaite, non lle poñas medo.
S'é que queres que álguen morra,
eu sey d'un san que contento,
por él déravo-l-a vida
e irá con vosco ôs infernos.
Este poema de Rosalia trata o tema do máis alá (da morte). Creo que é da ultima parte de Follas Novas que é 'As viúdas dos vivos e dos mortos', pola morte e pola posición onde atopei o poema, que é cara ao final.
Na miña opinión, no principio refírese á morte con referencias como o color negro ou os corvos, ese ambiente lubrego e sombrío. Na segunda e última parte do poema, non termino de entender pero creo que, Rosalia está falando coa morte e enfréntaa usando a relixión: é o que entendin xa que ao dicir "Eu sey d'un san que contento por él déravo-l-a vida e irá con vosco ôs infernos" refírese a Deus ou Xesucristo, o cal coincide co tema de Rosalia do máis alá.