¡SOIA!
Eran cráro-los días,
risóña-las mañáns,
i era a tristeza súa
negra com'a orfandá.
Íñase á amañecida
tornaba c'oa serán...
mais que fora ou viñera
ninguen ll'o iña a esculcar.
Tomou un día leve
camiño d'o areal...
como naide a esperaba,
ela non tornou máis.
Ó cabo d'os tres días
botouna fóra o mar,
i alí ond'o corvo pousa,
soia enterrada está.
Penso que este poema trata dunha muller orfa cunha gran depresión a causa de atoparse soa, sen ter ninguén con quen falar ou que se preocupe por ela... Debido a isto, marcha un día e desaparece sen que ninguén se dea conta nin a bote en falta, e decide rematar coa súa vida tirándose ao mar. Esta é atopada uns días despois e é enterrada soa xa que, como se di no poema, o lugar do seu enterro é "alí onde o corvo pousa" (no penúltimo verso) e, ao ser os corvos moi desconfiados e pousarse en lugares altos ou afastados da xente, enténdese que a muller é enterrada nunha parte do cemiterio sen ninguén arredor, o cal resulta bastante triste.