Guía para a diversificación de espazos educativos na ESO dende unha perspectiva inclusiva, igualitaria e interdisciplinaria

A xeración destas atmosferas non sae da nada, senón que require dun procedemento, duns intereses, duns instrumentos e dunhas ferramentas. Neste sentido, podemos ver a continuación, os puntos destacados por tres autores diferentes, relacionados coa xeración de percepcións da arquitectura:

Percepción da arquitectura

Peter Zumthor (2006). Atmosferas	Steen Eiler Rasmussen (1957). A experiencia da arquitectura.	Steven Holl (2011). Zonas fenoménicas
O corpo da arquitectura. A consonancia dos materiais. O son do espazo. A temperatura do espazo. As cousas ao meu arredor. Entre o sosego e a sedución. A tensión entre interior e exterior. Grados de intimidade. A luz sobre as cousas. Tres cousas máis: arquitectura como entorna, coherencia e a forma bela.	Sólidos e cavidades. Efectos de contraste. Planos de cor. Escala e proporción. O ritmo. A textura. A luz natural. A cor. O son.	A experiencia enmarañada: a fusión entre obxecto e campo. O espazo en perspectiva: percepción incompleta. Acerca da cor. Acerca da luz e da sombra. A espacialidade da noite. Duración temporal e percepción. A auga: unha lente fenoménica. Acerca do son. O detalle: o reino táctil. Proporción, escala e percepción. A circunstancia do lugar e a idea.

Se observamos estes tres exemplos, podemos apreciar rapidamente que a vista non é o único sentido a activar na percepción da arquitectura. Non se trata unicamente de estimular a nosa visión e moito menos a visión central, senón que deberá terse en conta a visión periférica, o tacto, o oído… todo o conxunto do noso sistema sensorial para producir unha experiencia significativa.

Incluso Pallasmaa (2005) chegaba a dicir que a vista é o sentido que nos separa do mundo, mentres que o resto dos sentidos nos unen a el. Segundo o arquitecto finés, contemplamos, tocamos, escoitamos e medimos o mundo con toda a nosa existencia corporal; e o mundo experiencial pasa a organizarse e articularse arredor do noso corpo, atopándonos en constante diálogo e interacción coa contorna. Nesa mesma liña, o antropólogo Edward T. Hall (1966) recalcaba que a información recibida polos receptores de distancia (ollos, oídos e nariz) ten un papel tan importante na nosa vida diaria que a poucas persoas se lles ocorre pensar que a pel sexa un órgano principal dos sentidos, fundamental para a propia supervivencia do ser humano.