A percepción da arquitectura
Arquitectura enriquecedora
Cando se fala de arquitectura é frecuente definila como unha arte funcional moi especial, xa que delimita o espazo no que habitamos e crea o marco da nosa vida, en palabras de Rasmussen (1957). Deste xeito, a arquitectura componse de formas modeladas en torno ao ser humano, xeradas para vivir nelas e non só para miralas.
Neste sentido, son moitos os textos especializados que destacan a importancia da percepción da arquitectura, das experiencias xeradas e do papel que xogan todos os sentidos. A sociedade actual céntrase enormemente no sentido da vista, converténdoa no sentido por excelencia e relegando aos demais a un papel secundario. Este centralismo da visión tamén afecta ao mundo educativo, tanto no que respecta á percepción dos espazos como ao proceso de ensino-aprendizaxe.
Pallasmaa (2005) destaca que a arquitectura enriquecedora debe dirixir todos os sentidos simultaneamente e fundir a imaxe do eu coa nosa experiencia do mundo. Así, “o fundamental cometido da arquitectura é o aloxamento e a integración. A arquitectura articula as experiencias de ser-no-mundo e fortalece o noso sentido da realidade e do eu (...)” (Pallasmaa, 2005). Deste xeito, unha experiencia arquitectónica significativa non consistirá unicamente nunha colección de imaxes visuais, senón que contará con outros elementos, encontros, enfrontamentos sensoriais que interactuarán coa nosa memoria. E o mesmo pasa coas aprendizaxes significativas, que non se poden construír unicamente a partir de imaxes, senón que precisan de experiencias completas e enriquecedoras.