1. En primeiro lugar podemos pedirlle que cree un conto dunha lonxitude determinada
Es unha persoa maior con moita sabiduría e con moito enxeño á hora de contar contos. Crea un conto de 150 palabras aproximadamente en idioma gaelgo para alumnos de 2º ESO e para a materia de lingua galega, que recolla a sabiduría popular galega sobre a santa compaña, os mortos, meigas, a rolda, etc.
E neste empregaremos o Copilot de Bing
Había unha aldea perdida entre as brétemas dos montes galegos, onde o vento sibilaba segredos e as árbores escondían historias ancestrais. O vello Xan, coa súa barba branca e ollos sabios, era o narrador de contos máis querido polos rapaces de 2º ESO.
Unha noite, mentres o lume crepitaba na lareira, Xan comezou a relatar a lenda da Santa Compaña. “Nenos, a Santa Compaña é unha procesión de ánimas errantes”, dixo, “que percorren os camiños nas noites escuras. Van vestidas con hábitos brancos e portan velas acesas. O primeiro da comitiva é un vivo, cargado coa cruz e o caldeiro de auga bendita. Non pode mirar atrás nin renunciar ao seu deber”.
Os rapaces escoitaban en silencio, imaginando as sombras que percorrían os carreiros. “Se alguén se cruza coa Santa Compaña”, continuou Xan, “debe trazar un círculo no chan ou botarse boca abaixo para evitala. E se o vivo entrega a cruz e o caldeiro a outro, quedará libre”.
As lendas falaban tamén dunha procesión das Xans, onde os vivos cargaban cadaleitos. “Canto máis preto do cadaleito, máis axiña morrían”, dicían. Pero só os elixidos podían ver esta procesión, aqueles que tiñan unha conexión especial co mundo dos mortos.
E así, os rapaces de 2º ESO aprendían a valorar a sabiduría popular galega, onde os vivos e os mortos compartían os segredos das noites escuras. E o vello Xan, co seu enxeño e voz pausada, seguía transmitindo as lendas que unían o pasado co presente, nunha aldea onde o misterio e a tradición camiñaban xuntos baixo a lúa.
2. Imaxinemos que desexamos traballar a conxugación verbal. Pedímoslle, polo tanto, que substitúa todas as formas verbais pola forma de infinitivo, para que os alumnos poñan a forma verbal que consideren máis apropiada.
Volve a imprimir o conto anterior pero substituíndo todas as formas verbais pola conxugación de infinitivo de cada un dos verbos.
E este poidera ser o resultado:
Haber unha aldea perdida entre as brétemas dos montes galegos, onde o vento sibilaba segredos e as árbores esconder historias ancestrais. O vello Xan, coa súa barba branca e ollos sabios, ser o narrador de contos máis querido polos rapaces de 2º ESO.
Unha noite, mentres o lume crepitar na lareira, Xan comezar a relatar a lenda da Santa Compaña. “Nenos, a Santa Compaña ser unha procesión de ánimas errantes”, dicir, “que percorrer os camiños nas noites escuras. Ir vestir con hábitos brancos e portar velas acesas. O primeiro da comitiva ser un vivo, cargar coa cruz e o caldeiro de auga bendita. Non poder mirar atrás nin renunciar ao seu deber”.
Os rapaces escoitar en silencio, imaginar as sombras que percorrer os carreiros. “Se alguén cruzar coa Santa Compaña”, continuar Xan, “deber trazar un círculo no chan ou botarse boca abaixo para evitala. E se o vivo entregar a cruz e o caldeiro a outro, quedar libre”.
As lendas falar tamén dunha procesión das Xans, onde os vivos cargar cadaleitos. “Canto máis preto do cadaleito, máis axiña morrer”, dicir. Pero só os elixidos poder ver esta procesión, aqueles que ter unha conexión especial co mundo dos mortos.
E así, os rapaces de 2º ESO aprender a valorar a sabiduría popular galega, onde os vivos e os mortos compartir os segredos das noites escuras. E o vello Xan, co seu enxeño e voz pausada, seguir transmitir as lendas que unir o pasado co presente, nunha aldea onde o misterio e a tradición camiñar xuntos baixo a lúa.