Se tes feito o anterior é posible que saibas do teu “estar” respecto da morte, a que posición filosófica se achega máis?
Cal che parece menos defendible?
Sen dubida algunha, quedome con Nietzche. Aínda que é certo que este ano ao estudiar filosofía lees cousas (frases, citas, teorias...) en autores que che fan pensar e recrear o teu pensamento e a túa postura ante moitas cousas e poderías coller unha cousiña de cada un deles e elaborar a túa teoría filosófica.
Eu non coñezo toda a teoría de Nietzche por exemplo, máis de todos os filósofos sempre foi a que máis me chamou a atención e me gustou. Esa capacidade de impoñerse a relixión e ás bases establecidas pola sociedade da súa época é sorprendente.
Ese eterno retorno do que xa falaramos, o que el chamaba o "amor ao destino", afirmar sen que lle tremera a voz que toda a historia da filosofía estaba baseada nunha gran mentira <<Todo lo que los filósofos han venido manejando desde hace milenios fueron momias conceptuales, de sus manos no salió vivo nada real>> e criticar os valores instaurados na sociedade occidental, debido na súa maior parte polo cristianismo. Decir que había que disfrutar da vida terrenal porque non coñecemos outra, e crear valores unidos á Terra, non que nos prohiban e nos repriman senon que nos fagan individuos libres. Chamoulle ao cristianismo a relixión dos resentidos que o único que facía era rebaixar a forza dos máis fortes. La fe era un manto para cubrir la realidad vital, un hecho mental para que no se llegasen a comprender los instintos verdaderos. Ese Dios está muerto!! tan famoso.
Ni las teorías ilogicas del alma (presocraticos, Platón, Descartes...), ni las teorías en parte utópicas de Marx de las sociedades de produccion, ni todos aquellos filosofos cuyos pensamientos se ven respaldados por algun tipo de doctrina religiosa, ninguno de ellos son defendibles, porque se basan en conceptos completamente abstractos de los cuales no puedes fiarte.
Para terminar también me parece interesante el "yo soy yo y mi circunstancia de Ortega y Gasset". Es verdad que el hombre no es un cuerpo solo racional, ni un alma. Sino un conjunto que actúa de determinada manera según su identidad y según las circunstancias de la situación. Hai en situaciones límites en las que ni hasta tu mismo te reconocerías.