A min o primeiro que me ven a cabeza o falar da morte é a miña avóa materna, supoño que é porque a vexo débil, etc. A verdade e que tan so con pensar en que algun di pasara isto veñenme as bagoas os ollos.
Sempre penso como estarei no momeno que nun famliar, amigo, etc se me morra. Sera moi dificil pasar esa etapa e poder recobrar o soriso.
Neses momentos, preferiria que estiberan meus amigos conmigo pero ainda asi sei que non lles diria nin unha palabra porque botaria a chorar. Pero ainda asi ese apoio agradecese sempre.