DEBATE 2º BACHARELATO

Do texto proposto, a min encantoume o de que a historia se foi á merda, porque é o que a maioría da xente está a sentir dende as suas casas durante o confinamento ao menos en algún ou varios dos 50 días que está durando.

Penso que cando se refire aos elementos primordiales presocráticos o autor está falando do principio da historia, cando a humanidade empezou a pensar de onde procedían todas as cousas que existen no universo. Dende entón, o pensamento humano e filosófico atravesou moitas etapas o longo da historia, ata chegar aos nosos días actuais, e máis concretamente aos tempos da pandemia. Hoxe en día, o ser humano se situou a sí mesmo no centro do universo e de todas as cousas. E tivo que ser un maldito virus o que chegou a interrumpir o curso da historia para mostrarlle ao ser humano que é moito menos importante do que se cree. Defeito nas últimas semanas puidemos ver imaxes de moitos animais exóticos camiñando polas rúas ás que nós non podemos saír, como si estiveran recuperando os seus espazos.

O autor ironiza ca situación na que se encontran os presidentes dos países máis poderosos do mundo que non saben que facer, e incluso algúns como Trump e Bolsonaro toman decisións contrarias ás que beneficiarían as súas cidadanías. Tamén utiliza como exemplo a situación no Vaticano, onde o Papa habitualmente rodeado de miles de persoas agora pasea só coma unha pantasma. Da mesma maneira que o Papa solitario, sentímonos cada un de nós, como almas en pena no purgatorio das nosas casas.

Por non haber, parece que xa non queda NADA: nin festivais, nin un mísero concerto, nin festas, nin verbenas, nin fútbol, nin compras, nin misas, nin se quera enterros.

1.- O ser humano dende sempre tuvo unha clara visión: o rei son eu, non os seres vivos que viven ó meu redor. Isto vese claramente nas relixións monoteístas que influiron e inflúen enormemente no pensamento das persoas, nas cales, ningún suposto "Deus" é un animal. Son persoas, coma nós, máis dunha procedencia superior, divina, que lles permite facer o que lles praza. 

2.-Deberíamos vernos ó menos como invasores. A nosa estirpe non respetou nada, nin os océanos nin as montañas nin as selvas. Queremos todo para nós e pensando somentes en nós. Nos telediarios damos as noticias que nós queremos e facemos ver a poboación o que nós desexamos. Este ano, mentres a Amazonia, un dos pulmóns da Terra, ardía sen compaixón as televisión foráneas non ensinaban o que estaba a ocorrer. Foron as redes sociais as que, no seu lugar, remataron por dar visibilidade á situación. E é que, ese incendio, estaba provocado por uns intereses en concreto, os de gandeiros e agricultores,que buscaban obter novos terreos cultivables (neses lugares xeralmente para poder botar, queiman pequenas zonas de selva en incendios controlados para así conseguir un terreo más adecuado), mais esta vez, foise das súas mans. Esta "teoría" sosteñena entidades de masiva importancia como a NASA a pesares de que non se demostrou quen foi o real culpable (é moi difícil determinar iso). Con o inmediatamente anterior comentado, quero decir que as persoas non valoraron a importancia da natureza alí residente e en xeral, chegando nós a ser os culpables da morte de millóns de animais (e incluso da extinción dalgúns dos mesmos) e dos seus hábitats correspondentes sen que nós tremese a man.

3.- Ó contrario que a miña compañeira Luna, non penso que ó referente ós elementos presocráticos teña que ver co feito de vernos superiores ós demais, senón ás causas diso. Creo que o autor se refire a que o humano sempre busca as solución científicas a todo, busca as explicacións ós feitos máis extraordinarios do universo (como os buracos negros) mais, todo ese uso da razón teórica sírvenos de algo se somos uns ignorantes no tanto correspondente á razón práctica? Que debería ter máis valor, avanzar primeiro tecnolóxicamente ou fortalecer as bases éticas da sociedade? Penso que de avanzar primeiro moralmente, á larga, teríamos moitos máis beneficios dos que agora gozamos. Por exemplo, nunha sociedade máis empática, non pasaría o de EEUU, no que Trump da "receitas milagrosas" irónicamente para curar o covid, sen ter en conta que algunhas persoas dos tantos millóns que alí residen o poden chegar a tomar en serio ou, en vez de deixar os vagabundos durmir en aparcamentos separados por unha liña que habituaba diferenciar as prazas dos coches, buscaríase unha solución un pouco máis humana. 

O ser humano dende a historia é concebido como o rei do universo,porque é a especie sobre a cal xira todo e outras especies son inferiores a ela porque esta supostamente é un ente superior en fronte a outras.

Pero realmente a especie humana vese como o rei do Universo porque invadiu todos os ecosistemas e fíxose con todos os espazos deste planeta e todo o que buscamos é o beneficio para nós mesmos.

O ser humano é unha arma de doble fio porque pode causar moito dano pero pode previr e solucionar problemas e senón pensaramos só nos nosos propios beneficios poderiamos darlle solución a moitos problemas pensando no ben de todos.

Estou de acordo coa frase de que o home e unha aventura química sen sentido porque non nos basta só con vivir con respirar senón que vamos mais alá  buscando respostas e explicacións a todo pero todas estas buscas de respostas son maioritariamente para conseguir o noso beneficio como dixen anteriormente e non buscando o beneficio de todos.

 O ser humano dende os inicios considerábase o rei do mundo, superiores a calquera outro ser vivo, os cales existian tan só para o noso uso e disfrute. 

O ser humano sempre foi unha especie invasora que consegiu conquistar todo o planeta mediante a destución e a violencia por motivos de egoismo e poder e apesar de que organismos microscópicos coma virus e bacterias podennos matar e ocupar a nosa posicion penso que seguimos sendo a especie dominante xa que o noso coñecemento e tan imenso que nunhas semanas ou meses poderiamos crear unha cura contra os virus que nos poden matar tal e como está sucedendo co covid-19 pero virus como o mencionado fanos conscientes de que temos debilidades e que facilmente podemos deixar de ser os donos do planeta por iso foi positivo que sufrisemos esta pandemia porque agora somos mais concientes e invertiremos o noso coñecemento e avances tecnolóxicos na protección do resto de especies e do benestar do planeta, deixando de ser tan egoistas e tan nocivos para o noso ecosistema xa que ata o dagora estuvemonos destuindo a nos mesmos, contaminando e destruindo o entorno que permite que poidamos vivir.

Ademais gustoume a frase de o mundo foise a merda xa que foi necesario unha pandemia para decatarnos de somos tan vulnerables coma calqueira outra especie e que foi cousa do azar que os elementos químicos que nos crearon nos proporcionaron o don da razón e a responsabilidade de protexer o mundo que habitamos.

1. El ser humano siempre se ha caracterizado por creerse el rey del mundo. Se creía que todo estaba controlado y que esa situación no cambiaría. Estoy de acuerdo con mi compañera Luna en que hizo falta una pandemia mundial para darnos cuenta de la fragilidad de todo.

2. Nos situa como los invasores, nunca se ha respetado a la naturaleza ni nos hemos comportado con responsabilidad con el lugar donde vivimos.

3. Quiere decir que los humanos tenemos la capacidad de investigar y buscar respuestas. Unas respuestas que buscan el beneficio propio y no el común.

- O ser humano usa e abusa do cualificativo egoísta, en moitas ocasións simplemente porque os outros non complacen os nosos desexos. Cada persoa é definida segundo as diferencias que presente cara ó resto e, ainda que todos teñamos características comúns, iso leva a crear conflitos e intentar superarse nun estatus que a sociedade marca e creernos que somos mellores que o resto dos humanos.
En canto a algúns dos comentarios dos meus compañeiros , estou de acordo en que moitas veces ( na maioria dos casos ) , necesitamos estar en situacións de verdadeiro perigo e caos para valorar e percatarnos do gran problema ao que nos enfrentamos , actualmente , a pandemia coa que estamos a loitar.

- A especie humana é a principal responsable (entre outros factores ), de exterminar ao que lle chamamos "vida" e o que nos axuda a facela posible , como o ecosistema e por outra banda , os traballos que construimos e non valoramos.

- O que quere dicir é que grazas ao esforzo que levamos feito desde hai moitos anos , temos a capacidade e a gran sorte de poder atopar solucións pero non para o ben de todos , senón para o ben de cada un .

1. O xen egoísta do que fala Dawkins no seu libro, xunto coa prepotencia das persoas; son os causantes de que dende o comezo dos tempos o ser humano se creera o amo do mundo, con dereito a aproveitarse dos recursos dos que este dispón e sen consideración polo resto de especies que conviven con él no planeta.

2. Dende o meu punto de vista, esa visión de que nós podemos aproveitarnos de todo e de somos superiores a todo o conxunto da natureza debería desaparecer do imaxinario común, pois esta situación que estamos vivindo estanos abrindo os ollos a unha realidade da que non éramos conscientes ata agora. A natureza é algo inmenso e descoñecemos moitas cousas dela, malia pensar que o sabemos todo, e así quedou demostrado coa pandemia actual. Hai cousas para as que o ser humano, a pesar de ter cunha gran cantidade de coñecemento, haber creado tantas cousas que ningún ser vivo foi capaz, de haber avanzado tanto... non estaba preparado.

Isto debería facernos recapacitar sobre o papel que estamos facendo no planeta, debemos seguir creando e avanzando pero sen que crear sexa sinónimo de destruír o lugar no que habitamos; pois se este desaparece, nós desaparecemos con él, e todo o que descubrimos non servirá de nada.

3. Os elementos presocráticos dos que o autor fala: o sol, a auga, a terra... son aqueles elementos que existían cando o noso planeta naceu, cando aínda non existía vida de ningún tipo. A vida na terra orixinouse a partir de elementos básicos que mediante reaccións químicas entre eles foron creando as primeiras formas de vida no planeta, todas produto dunha casualidade, pois se non se chegaran a xuntar aquelas moléculas e esa reación non se producira, o mundo seguiría tal e como estaba. Por isto o autor se plantea á humanidade como unha reacción química sin sentido: qué sentido ten que a vida, e especialmente o ser humano, aparecera na terra? , se o único que está facendo este é destruir aquilo que existe nela?

1. O ser humano é e foi sempre egoísta. Só mira polo seu propio ben deixando atrás aos demais e a todo o que os rodea. Como ben di o autor do escrito “os reis deste planeta”.

     2. Eu estou completamente de acordo con Mariña. Crear non debe significar desbaratar. Non respectamos a superficie onde habitamos, non a coidamos. Ese afán de crernos superiores ante o medio natural, ante outras especies e o noso entorno debemos de eliminalo, pois temos que ser conscientes de que estamos vivindo as consecuencias diso.

     3. Quere dicir que a nosa especie, a humana, indaga máis alá dun simple motivo. Investiga e pescuda respostas, explicacións a todo aquilo que non lle atopa. O erro está en que as ditas respostas son beneficiarias para nós, os humanos, e non para todos. É dicir, está presente sempre o egoísmo. A busca do ben propio e non do ben común...