UD 7: A SEGUNDA GUERRA MUNDIAL
6. Arte: "O gran ditador" de Charles Chaplin
O británico Charles Chaplin foi unha lenda do cinema mudo que tardou en dar o paso ao son. Cando o fixo, creou un filme no que se falaba alto e claro para denunciar o fascismo nun contexto no que este marchaba vitorioso en Europa e non era mal visto por amplas capas da poboación europea e americana. De feito, en febreiro de 1939 na cidade de Nova York tivera lugar unha concentración pronazi na que participaran máis de 20.000 persoas (ver imaxe da dereita) baixo consignas de suprem
acismo branco e apoio a Adolf Hitler.
Nestes anos de indefinición, auténticos heroes nacionais estadounidenses como o piloto Charles Lindbergh manifestan o seu respecto polo ditador nazi e defenden a non intervención na guerra. Chaplin escribe, produce, dirixe e protagoniza o filme enfrontándose ás presións dos círculos económicos e políticos contrarios a unha postura tan claramente antifascista. Estados Unidos era naquel momento un país neutral con numerosas voces remisas a participar nos asuntos europeos.
O gran ditador estreouse en Estados Unidos no ano 1940 e foi considerada, desde o momento da súa estrea, como unha obra mestra, obtendo unha moi boa acollida do público e de parte da crítica, se ben non acadou ningún dos cinco premios Oscar aos que foi candidata. A sátira sobre o racismo nazi e sobre a figura de Adolf Hitler, caricaturizado maxistralmente por Chaplin nas súas ardorosas alocucións públicas, e a reivindicación clara da paz e da democracia no mítico discurso final, gravado unha semana despois da derrota de Francia na guerra, están considerados un dos momentos culminantes da historia do cinema.
En España a película non puido ser estreada ata 1976, despois da morte de Franco, ao ser prohibida durante 36 anos pola censura.
- Busca información sobre a película e anota o seu argumento e os nomes ficticios e caricaturescos cos que Chaplin retrata a Hitler, Mussolini, Goebbels e Goering. Anota as fontes consultadas.