A textura musical designa a forma de relacionarse as diversas voces que interveñen nunha peza musical (entendendo como voces diversas liñas melódicas simultáneas, sexan vocais ou instrumentais). As principais texturas musicais son:

  • Monodia: unha soa liña melódica, sen acompañamento algún. Todas as voces e instrumentos cantan ou tocan exactamente a mesma melodía, ao unísono ou en octavas. Exemplo: Tres pezas para clarinete (I. Stravinsky).

  • Heterofonía: soan simultaneamente diversas variantes ornamentais dunha mesma liña melódica. É habitual na música folclórica.

  • Homofonía: as diversas voces móvense simultneamente cos mesmos valores rítmicos pero con diversas notas, formando acordes sucesivos. Exemplos: motete Taedet animam meam de Tomás Luis de Victoria, Ave verum corpus de Mozart, o la mayor parte de los corales a cuatro voces de Bach. (Arias e coros da Pasión según San Mateo, bwv 244 (1) de J. S. Bach)


  • Polifonía: soan simultaneamente varias voces independentes, de importancia similar e ritmos diversos. Se as voces se imitan unhas a outras (isto é, cantan ou tocan melodías similares pero con retraso unhas respecto a outras) falaremos de polifonía imitativa. Un caso estricto de polifonía imitativa é o canon. Exemplo.: motete Versa est in luctum, de Alonso Lobo ou Canon de Pachelbel.

  • Melodía acompañada: unha líña melódica principal é acompañada por voces e/ou instrumentos que executan melodías ou acordes de importancia menor. Son exemplo desta textura case todas as cancións populares (rock, pop...) ou o repertorio flamenco.