IMAXINA ...

PABLO

A morte, como unha loita finalizada, a loita pola supervivencia , final dun ciclo vital, absolutamente necesario para o continuamento da evolución. A propria natureza exíxenos ese derradeiro desalento. Ese recordo, esa insatisfacción non é máis que a frustración polo fin dunha existencia, da non perpetuidade. IMPOTENCIA de ver rematada a competición, a VIDA.

 

SUPERVIVENCIA.

MAURO

La muerte convive con nosotros, pero no por eso nos acostumbramos a su presencia. Cuando se nos va un ser querido, los sentimientos que afloran son de rabia, de dolor y de impotencia.

Gracias a las imágenes que nos quedan en nuestra mente, podemos recordar el pasado y hacer que el ser querido continúe viviendo en nuestros recuerdos.

Poco a poco nos acostumbramos a no verlo, nuestra ira y nuestro lamento se van dulcificando. Con la efímera alegría de retener la persona, recordamos con ansia tenerla en todos esos rincones que ya no lo esperan y con el anhelo de que poco a poco consigamos empequeñecer el dolor que causa la ausencia del ser querido.

http://www.youtube.com/watch?v= class="wiki_newentry" href="https://centros.edu.xunta.gal/iessanchezcanton/aulavirtual/mod/wiki/create.php?swid=50&title=4N3N1MlvVc4&action=new">4N3N1MlvVc4

MARGARITA

O recordo inolvidable das imaxes do pasado que deixan un vacio de rabia, dor e sufrimiento neste novo cambio exaltado pola pena das despedidas xunto coa incertidumbre de onde estarán despois.

A curiosidade de preguntar que é ese final, ese olvido do terrenal cara ao "descanso eterno" das relixións, ou cara a desaparación nunha simple despedida inevitable totalmente descoñecida do agnosticismo.

Un destino cara unha nada relaxante. O asentamento dun ciclo vital no que a nosa supervivencia deixou huella, que aproveitaran os que incien a súa vida. Simplemente EVOLUCION

http://futuroperfecto.blogia.com/upload/nada.jpg
/>
http://www.youtube.com/watch?v=hoCZ8H0RAsA
/>
LORENA

Un remuíño de sentimentos loita na miña cabeza. Sinto pena, rabia, tristeza, impotencia, medo, angustia...

A idea de pensar que nunca máis estará ó teu carón, compartindo momentos, risas, bágoas... Sen embargo, sinto tamén tranquilidade. Tranquilidade, porque aínda que sei que nunca máis o verei, tamén sei sempre estará vivo, vivo nos meus recordos.

ANTÍA REGUERA

Medo a que? A morrer? Qué é a morte para ti? Ti es ti, e cando morras, Qué

serás senón nada? Porque temer algo tan común, seguro, sinxelo, macabro pola súa simpleza?

Morres, cada minuto, cada segundo, e un segundo que estás mais preto da túa propia morte. Por qué pensar na morte podendo vivir? Aproveita! Que é o que realmente che preocupa?

O esquecemento, que a miña propia ausencia faga desaparecer por completo calquera recordo da miña existencia. A dor, a despedida, facer dano ós que mais quero. A dúbida, a incerteza, o descoñecemento ante o meu propio final. Qué serei cando non sexa?

Vive , da motivos para ser recordado; quere, suaviza a túa propia despedida con recordos de vida. Por último, pensa no soño máis doce, ese repouso no que estás desexando somerxerte despois dun día especialmente esgotador. Iso é para min a morte, nada mais ca iso,un soño, un soño infinito.

http://www.youtube.com/watch?v=5BTzNX5OMN4&translated=1

JAIME PELÁEZ

La inmortalidad no es concebible. La ausencia, el final, son algo irremediable.

Ante el desconocimiento de cual será nuestro propio destino, solo cabe la resignación.

Ante un choque frontal con la muerte, ante un encuentro con la cruda realidad que llega de manos de la desaparición de un allegado, además del dolor, el sufrimiento, la impotencia, la experiencia y sobre todo la injusticia que ello supone, tenemos un recuerdo que pervivirá en nuestras mentes durante toda nuestra existencia.

Siempre guardaremos una imagen de todas las personas que han pasado por nuestras vidas y que en cierto modo permanecerán vivas en cada uno de nosotros.

Nunca sabremos que ocurre cuando morimos, pero lo que debemos tener claro es que para bien o para mal una parte de nosotros se quedará aquí. Los que nos dejan no se irán, dejarán una huella imposible de borrar.

http://www.youtube.com/watch?v=pqSQxQJdNR4

JAIME TOMÉ
Hoxe te reflictes desde a nada
Eramos simplemente pedras,
a túa luz convertiunos en estrelas.

Onde queira que fuches,
Onde queira que vaiamos ,
desapareceremos.
Xa non podo pensar,
só teño lamento
Todo é dubidar
Tranquilidade ¿onde estás?

Xa non voltarás,
Tan só esperarei
Irremediablemente o vivirei,
¿Medo? Non o sei.
Coa angustia e o medo,
a soidade ven cedo.
Non me despedirei,
No máis alá estarei.

Vivín, efermei, chorei
Máis non o dudei,
A túa imaxe na eternidade
Deixóume en soidade.

Amei á vida, odiei á morte
Pero agora esta ausencia frustróume
O descanso levóume
e a nada aceptóume.

O pouco que necesitaba antes
xa non me serve para nada,
convertínme na derradeira badalada,
Non me esquezades.

Volvemos a xuntarnos,
pero non podemos falarnos.
O vacío pode ser gratificante,
aínda que a túa viva presenza xa non esté diante.

A inmortalidade,
presenza de irritabilidade.
Prefiro formar parte do recordo
A ser parte da infinidade.

25267944738f3738daa8.jpg" border="0" />

( Imaxe: "El petó de la mort", en Barcelona)
http://www.youtube.com/watch?v=s1KlnKvtJJw

ALBA

Os recordos dos que xa non están entre nós, chégannos cargados de tristeza ante a ausencia e de rabia fronte a impotencia de non poder regresar ao pasado.

Un pasado que hoxe se convirte en presente, pero tamén será un futuro cheo de añoranza, ira, pérdida, soedade, etc. Un futuro, un destino ao que todos estamos condenados.

Juanchi

Un simple recuerdo puede transformar el dolor en rabia pero constantemente esa impotencia que se siente por una perdida va cambiando poco a poco, entonces te darás cuenta de todas esas cosas inacabadas que quedan por terminar, y verás que tienes que empezar tu propia vida antes de afrontar tu destino

http://www.youtube.com/watch?v=J7- class="wiki_newentry" href="https://centros.edu.xunta.gal/iessanchezcanton/aulavirtual/mod/wiki/create.php?swid=50&title=ImzMvEao&action=new">ImzMvEao

MARIÁN

Medo ¡Non, moito máis!
Medo de non poder manter o seu recordo.

Pena ¡Non, moito máis!
Pena de encher banalmente o seu baleiro.

Ira, ¡Non, moito máis!
Ira por tanto lamento.

Impotencia ¡Non, moito máis!
¡Extrañeza!

CHARO

A beleza innegable da fraxilidade e do efímero.

Porén ...

A implacable dor da perda, da non permanencia.

---

---