Composición
Composición
(Restore this version)
Modified: 13 May 2009, 9:52 PM User: Jaime Peláez 1º D → JP
MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt">JAIME PELÁEZ
MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt">
La inmortalidad no es concebible. La ausencia, el final, son algo irremediable.
MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt">Ante el desconocimiento de cual será nuestro propio destino, solo cabe la resignación.
MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt">Ante un choque frontal con la muerte, ante un encuentro con la cruda realidad que llega de manos de la desaparición de un allegado, además del dolor, el sufrimiento, la impotencia, la experiencia y sobre todo la injusticia que ello supone, tenemos un recuerdo que pervivirá en nuestras mentes durante toda nuestra existencia.
MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt">Siempre guardaremos una imagen de todas las personas que han pasado por nuestras vidas y que en cierto modo permanecerán vivas en cada uno de nosotros.
MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt">Nunca sabremos que ocurre cuando morimos, pero lo que debemos tener claro es que para bien o para mal una parte de nosotros se quedará aquí. Los que nos dejan no se irán, dejarán una huella imposible de borrar.
MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt">http://www.youtube.com/watch?v=[[Y3o4VfyBmhg]]
JAIME TOMÉ
Hoxe te reflictes desde a nada
Eramos simplemente pedras,
a túa luz convertiunos en estrelas.
Onde queiras que fuches,
Onde queiras que vaiamos,
desapareceremos.
Xa non podo pensar,
só teño lamento
Todo é dubidar
Tranquilidade ¿onde estás?
Xa non voltarás,
Tan só esperarei
Irremediablemente o vivirei,
¿Medo? Non o sei.
Coa angustia e o medo,
a soidade ven cedo.
Non me despedirei,
No mis alá estarei.
Vivín, efermei, chorei
Máis non o dudei,
A túa imaxe na eternidade
Deixóume en soidade.
Amei á vida, odiei á morte
Pero agora esta ausencia frústroume
O descanso levóume
e a nada aceptóume.
O pouco que necesitaba antes
xa non me serve para nada,
convertínme na derradeira badalada,
Non me esquezades.
Volvemos a xuntarnos,
pero non podemos falarnos.
O vacío pode ser gratificante,
aínda que a túa viva presenza xa non esté diante.
A inmortalidade,
presenza de irritabilidade.
Prefiro formar parte do recordo
A ser parte da infinidade.
(Imaxe: "El petó de la mort", en Barcelona)
http://www.youtube.com/watch?v=s1KlnKvtJJw
ALBA
Los recuerdos de los que ya no están entre nosotros, nos llegan cargados de tristeza ante la ausencia y de rabia frente a la impotencia de no poder regresar al pasado.
Un pasado que hoy se convierte en presente pero también será un futuro lleno de añoranza, ira, pérdida, soledad, etc. Un futuro, un destino que al que todos estamos condenados.
Juanchi
Un simple recuerdo puede transformar el dolor en rabia pero constantemente esa impotencia que se siente por una perdida va cambiando poco a poco, entonces te darás cuenta de todas esas cosas inacabadas que quedan por terminar, y verás que tienes que empezar tu propia vida antes de afrontar tu destino
http://www.youtube.com/watch?v=J7- class="wiki_newentry" href="https://centros.edu.xunta.gal/iessanchezcanton/aulavirtual/mod/wiki/create.php?swid=50&title=ImzMvEao&action=new">ImzMvEao
MARIÁN
Medo ¡Non, moito máis!
Medo de non poder manter o seu recordo.
Pena ¡Non, moito máis!
Pena de encher banalmente o seu baleiro.
Ira, ¡Non, moito máis!
Ira por tanto lamento.
Impotencia ¡Non, moito máis!
¡Extrañeza!
CHARO
A beleza innegable da fraxilidade e do efímero.
Porén ...
A implacable dor da perda, da non permanencia.