IMAXINA ...

JAIME TOMÉ

Hoxe te reflictes desde a nada
Eramos simplemente pedras,
a túa luz convertiunos en estrelas.

Onde queiras que fuches,
Onde queiras que vaiamos
Desapareceremos.

Xa non podo pensar,
só teño lamento
Todo é dubidar
Tranquilidade ¿onde estás?

Xa non voltarás,
Tan só esperarei
Irremediablemente o vivirei,
¿Medo? Non o sei.

Coa angustia e o medo,
a soidade ven cedo.
Non me despedirei,
No mis alá estarei.

Vivín, efermei, chorei
Máis non o dudei,
A túa imaxe na eternidade
Deixóume en soidade.

Amei á vida, odiei a morte
Pero agora esta ausencia frústroume
O descanso levóume
e a nada aceptóume.

O pouco que necesitaba antes
xa non me serve para nada,
convertínme na derradeira badalada,
Non me esquezades.

Volvemos a xuntarnos,
pero non podemos falarnos.
O vacío pode ser gratificante,
aínda que a túa viva presenza xa non esté diante.

A inmortalidade,
presenza de irritabilidade.
Prefiro formar parte do recordo
A ser parte da infinidade.

http://farm3.static.flickr.com/2311/[[2513760115_020ce11564_b]].jpg

http://www.youtube.com/watch?v=s1KlnKvtJJw

ALBA

Los recuerdos de los que ya no están entre nosotros, nos llegan cargados de tristeza ante la ausencia y de rabia frente a la impotencia de no poder regresar al pasado.

Un pasado que hoy se convierte en presente pero también será un futuro lleno de añoranza, ira, pérdida, soledad, etc. Un futuro, un destino que al que todos estamos condenados.

Juanchi

Un simple recuerdo puede transformar el dolor en rabia pero constantemente esa impotencia que se siente por una perdida va cambiando poco a poco, entonces te darás cuenta de todas esas cosas inacabadas que quedan por terminar, y verás que tienes que empezar tu propia vida antes de afrontar tu destino

http://www.youtube.com/watch?v=J7- class="wiki_newentry" href="https://centros.edu.xunta.gal/iessanchezcanton/aulavirtual/mod/wiki/create.php?swid=50&title=ImzMvEao&action=new">ImzMvEao

MARIÁN

Medo ¡Non, moito máis!
Medo de non poder manter o seu recordo.

Pena ¡Non, moito máis!
Pena de encher banalmente o seu baleiro.

Ira, ¡Non, moito máis!
Ira por tanto lamento.

Impotencia ¡Non, moito máis!
¡Extrañeza!

CHARO

A beleza innegable da fraxilidade e do efímero.

Porén ...

A implacable dor da perda, da non permanencia.