E se o conto rematara así:

El valiente salió corriendo de la iglesia para contarles a los vecinos lo sucedido, que no daban crédito a sus palabras pensando que había enloquecido por completo.

Tres de la madrugada. Los aldeanos dormían apaciblemente en sus hogares mientras el soldado,en vela,no paraba de darle vueltas a lo ocurrido. Decidido, se dirigió hacia el campanario para calmar su inquietud. En busca de pruebas, vio que se encontraba solo en aquella noche tan fría. Despues de haber perdido toda esperanza ,ocurrió algo inesperado. A la salida de la iglesia, le aguardaban todos los difuntos. En esos momentos entendió que su vida había pasado tan rápido que no se había dado cuenta de que la muerte llamo a su puerta.

Ahí comprendió lo que había pasado, su destino estaba marcado desde el principio, en el momento en el que el cura le ofreció el puesto de vigilante en la iglesia. Por eso decidió irse con ellos.

A partir de esa noche se convirtió en el sucesor del difunto cura elegido como el nuevo tañedor nocturno.

Tras todo lo sucedido los vecinos decidieron que todos los años el 31 de octubre, el día de su muerte, se celebrase a la medianoche una misa en honor a todos los difuntos.

 

 

Investigamos en diferentes idiomas:

 

Celebration of the day of the deceased

>>>>


O día de defuntos

>>>>


La célébration du jour des morts

>>>>


El día de difuntos

>>>>

Durante a misa o soldado tivo varias veces a tentación de voltarse e comprobar de onde proviñan os ruídos que non deixaban de inquietalo. Pero mantivo a compostura ata que o crego dixo a derradeira palabra. Nese mesmo intre os sons deixaron de escoitarse e o soldado estrañado preguntoulle ó cura a que se debía. El respondeulle que non estaban sós, e como o da tropa do rei non daba crédito ó que o crego lle dicía, o cura tivo que demostrarllo con imaxes. Para isto levouno ó camposanto e ensinoulle como era a vida alí de noite, tan diferente do que pensaba a xente. O soldado deixou de dubidar da palabra do cura e comezou a sentir unha suor fría que lle percorría todo o corpo. O cura alzou a voz e berrou: temos compañía!!-e as ánimas dos mortos deixáronse ver. O soldado, espantado, saíu correndo ata que bateu cunha inesperada pola dunha árbore, caeu en seco ó chan e perdeu o coñecemento. Ó espertar o soldado atopábase no camposanto e o cura estaba ó carón del. O home incorporouse e mirou con cara de horror ó crego e díxolle: o que acabo de ver, é de verdade?. O cura asentiu coa cabeza, e o soldado decatouse de que as ánimas estaban cada unha enriba da súa lousa. O valente esta vez non saíu correndo, pero preguntoulle ó crego que ocorría. O cura contestou: todas estas ánimas son as malas persoas que non poden subir directamente ó ceo e teñen que pagar polos seus pecados, por iso todas as noites teño que tanguer as campás para chamalas e que acudan á misa para pagar polos seus erros e rezar. O soldado totalmente teso, coa cara pálida quedou inmóbil durante un momento mentres asimilaba o que lle acababa de contar o crego. O home levantouse e comezou andar polo camposanto seguido do cura, diante de cada lousa estaba a ánima de cada persoa. Ía cheo de terror ata que chegou ó final do camposanto. Alí chamoulle a atención un nicho aberto cunha lousa sen nome. O crego achegouse a el, estendeu a man cara á lousa e o nome do soldado apareceu escrito nela. As portas do camposanto pecháronse de golpe. O cura colleuno por un brazo e díxolle que como quixo saber a verdade agora non podía retornar cós vivos. Dun forte tirón lanzouno ó interior do nicho. O soldado caeu fortemente e berrou de dor. O crego baixou a súa man e á lousa cubriu o nicho. O soldado morto de medo berraba pedindo auxilio pero era inútil. Uns segundos máis tarde a ánima do soldado apareceu enriba da súa lousa. O cura, non moi sorprendido, díxolle: moitas barbaries cometiches na guerra polo teu rei que agora tes que pagar por elas. E así as campás da igrexa seguiron soando todas as noites, pero esta vez había unha ánima máis: a do "valente" soldado.

The overwhelmed soldier resisted the temptation to look at what was going on behind his back. He waited confused for the priest to finish the mass.

- What are you doing here? Why do you come to this place every night?

The priest again ignored the requests of the soldier.

- Come on! I did what I was asked for. I don't know what is happening here and I want to know it.

- Why do you want to know that? You may sleep better tonight or you might be traumatized for ever.

With these words the priest did more than stoke the soldier's enthusiasm to discover what was happening at that church.

- I am a proud soldier of the king, I'm not afraid of anything. I command you to reveal the secret of your night chimes.

- Do you really want to know it?

The soldier remained silent for a moment, seemingly pensive. The priest continued...

- Please note that the price you'll pay for wanting to know can be everlasting.

-Money does not bother me.

The priest bursted out laughing and the soldier showed his discontent.

- Stop! - He raised the rifle and aimed it to the priest - Tell me what's happening right now!

The priest let out a loud and haughty laugh.

-You've wanted it! Remember ...

Then, a white light appeared. It was impossible to distinguish something in that small church. Blinded, as the soldier was, he could not do anything against the events and fainted on the floor due to the uncertainty and the fatigue of that night.

Waking up was slow and, unfortunately, the price of his curiosity was expensive. He was surrounded by hundreds and hundreds of souls, dead persons and so on.

Again, he heard a loud laugh while the haughty priest was repeating:

- I told you... For ever!

The soldier, with tears in his eyes, cursed out his ambition and curiosity. With the passing of time, his despair grew up. He was damned to wander like lost souls for all eternity.
Et le curé a commencé à dire la messe. Le soldat avait du mal à ne pas se retourner, la curiosité le piquait de plus en plus mais comme un bon soldat, il s’est maintenu ferme. À la fin de la messe le prêtre s'est approché et lui a dit :
  -Tu es vaillant, pour cela je dépose ma confiance en toi, j'ai à te demander une faveur
- Encore une autre ?
- Oui, si tu veux sortir vivant d'ici tu dois nous aider, mais sache que ce n'est pas mon affaire, ce sont des affres du métier.
- Bon, si tu le dis de cette forme je n'ai pas d'élection: qu'est-ce que je dois faire ?

- Il y a longtemps, quand je faisais la messe de minuit, je ne sais pas pourquoi, mais le clocher s’est écroulé et aucun fidèle n'est sorti vivant de là, moi inclus. J’ai fait des recherches pendant ces années et je crois que j'ai trouvé la solution.

-C’est bien: qu'est-ce que je dois faire ?

- Il faut que tu arrives à la cathédrale de Santiago et que tu prennes l’encensoir utilisé par saint-Jacques pour nous purifier et pour ainsi pouvoir partir en paix.

- Et comment saurai-je quel est cet encensoir ?

- Tu le sauras.

Le soldat angoissé, a choisi de suivre le chemin de saint-Jacques pour arriver à son destin. Après avoir passé certaines pénuries, faim et soif , il est arrivé. Mais il est arrivé, en plus, avec un enrichissement spirituel qu’il n'avait connu auparavant. De cette forme il est entré dans la cathédrale, la tête bien haute, mais quelque chose a interrompu son chemin: c’ètait un garde qui lui a dit :

- Halte-là!, qu’est-ce que vous faites ici? comment vous entrez par cette porte; si ce n'est pas une année sainte elle est fermée. Cela a une explication, vous devez être saint pour l’utiliser.

-Ce n’est pas possible… pourriez-vous me donner l’encensoir de Saint-Jacques ?

- Oui, saint…

- Roger.

Le soldat, devenu saint, est revenu au village où les âmes en peine l'attendaient; l’encensoir sous le bras le héros est arrivé.

Le prêtre l'a accueilli, les bras ouverts :

- Grâce à toi nous pourrons partir en paix, il faut seulement allumer l’encensoir et purifier l'église.

- Mais avant ça j'ai une question pour vous

- Parle.

- Est-ce que je suis devenu saint grâce à vous ?

- Non ce n’est pas moi qui ai ce pouvoir (et il a signalé le ciel).

À ce moment-là le prêtre avec toutes les âmes ont disparu et le soldat a ressenti un paix immense envahir son intérieur. Ainsi le soldat est devenu saint et un héros aussi bien pour les vivants que pour les morts.

 

fg

Halloween (or Hallowe’en) is a holiday celebrated on October 31. It has its roots in the Celtic festival of Samhain and the Christian holy day of All Saints. It is largely a secular celebration, but some Christians and Pagans have expressed strong feelings about its religious overtones. Irish immigrants carried versions of the tradition to North America during Ireland's Great Famine of 1846.The day is often associated with the colours orange and black, and it is strongly associated with symbols such as the jack-o'-lantern. Halloween activities include trick-or-treating, ghost tours, bonfires, costume parties, visiting haunted attractions, carving jack-o'-lanterns, reading scary stories, and watching horror movies.

Halloween was started by the Celts, who celebrated their New Year on November 1st. A festival was held the evening before, October 31st, in honour of their Celtic lord of death, Samhaim. This marked the beginning of a season of cold, darkness and decay. Later it became associated with human death. The Celts believed their "lord of death" would allow dead souls to return to their earthly homes on this day.

Halloween was brought to North America by immigrants from Europe who would celebrate the harvest around a bonfire, share ghost stories, sing, dance and tell fortunes.

hhfg

Halloween is celebrated every year by millions of Americans. Businesses stock their shelves with costumes, candies, Halloween decorations, etc. People allow their children to dress up ghosts, witches, pirates, and a myriad of other costumes too numerous to list.

Irish children used to carve out potatoes or turnips and light them for their Halloween gatherings. They commemorated Jack, a shifty Irish villain so wicked that neither God nor the Devil wanted him. Rejected by both the sacred and profane, he wandered the world endlessly looking for a place to rest. His only warmth was a glittering candle in a rotten turnip.

 

Some games traditionally played at Halloween are forms of divination. For instance, Puicíní is a traditional Irish and Scottish form of divining one's future spouse. It consists of carving an apple in one long strip, then tossing the peel over one's shoulder. The peel is believed to land in the shape of the first letter of the future spouse's name.

dwxsw

Some typical things of Halloween are :

The telling of ghost stories and viewing of horror films are common fixtures of Halloween parties.

-The custom of trick or treating probably has several origins. During Samhain, the Druids believed that the dead would play tricks on mankind and cause panic and destruction.An old Irish peasant practice called for going door to door to collect money, breadcake, cheese, eggs, butter, apples, etc., in preparation for the festival of St. Columb Kill.

-A traditional food eaten on Halloween is barnbrack, a kind of fruitcake that can be bought in stores or baked at home.

-The witch is a central symbol of Halloween. The name comes from the Saxon wica, meaning wise one.

-Orange and black are Halloween colours because orange is associated with the autumn harvest and black is associated with darkness and death.

 

 


.

O día de defuntos

É ben sabido que na nosa cultura tradicional abondan as historias sobre defuntos que reviven, aparécense ou interactúan dos máis variados xeitos cos vivos. De tan fecunda terra nutríronse un bo feixe de escritores e de creadores do noso país, dándolle á cultura galega unha longa cantidade de títulos nos que os mortos, dun ou doutro xeito, teñen o seu papel. É a nosa cultura de ultratumba. Entre as obras máis destacadas podemos atopar:

-Un ollo de vidro:

Castelao amósanos nesta novela por extenso o mundo de ultratumba nun camposanto galego, a entroncar fondamente coa tradición popular. A historia emprega o comportamento dos mortos coma un reflexo do dos vivos, e aproveita para facer unha fonda crítica social.

 -Do estraño caso que lle aconteceu ó doutor Alveiros:

De Vicente Risco. O relato amosa todo un mundo subterráneo de ultratumba, con celebración de Danza Macabra incluída e mesmo momias do máis ortodoxo, como a de Tothankhamon, aparecen a tentar recuperar a súa mobilidade.

 -O purgatorio de D.Ramiro (Otero Pedrayo)

ten como protagonista un esqueleto que ten a peculiaridade de que, durante o día, recupera o seu feitío humano e ao caer á noite volta ao aspecto óseo durante seis horas.

 -Sobre a morte de Bieito. (Rafael Dieste)

Déixanos coa dúbida sobre se este tal Bieito se reanimara ou non no seu propio cadaleito.

257794Dia%2520delos%2520Muertos_72.jpgVivenza do día dos defuntos na cultura galega:

O día de defuntos, 2 de novembro, dá nome ó propio mes: mes morto ou mes dos mortos e constitúe unha data moi significativa dentro do calendario litúrxico galego. Os camposantos énchense de familiares que van acondiciona-la lousa ou o nicho, levan flores e rezan ó seu pé. A xente limpa as lápidas e arranxa o panteón. Dan Ofrendas para que os que morreron saiban que nos lembramos deles. E para os que viven saiban que tratamos ben os nosos mortos. Os defuntos visitan a casa dos vivos durante a noite. Entran nas casas pola cheminea. Os vivos deixan o lume aceso na lareira toda a noite, para que as ánimas non teñan frío. Tampouco se varre a cociña, xa que iso podería afastar os visitantes igual que se afasta o po. Hai que ter coidado á hora de pechar a cancela pois se se pecha de golpe pode mancarse unha ánima que estea a entrar na casa.

Para que os nosos mortos “morran ben”, pasen a mellor vida, debemos ter en conta uns ritos de preparación nos que destacan:

Preparacion do moribundo

Para axudar a ben morrer ó moribundo colócanlle cousas santas, sobre el ou ó seu carón: crucifixos, estampas, escapularios, cirios acendidos (con especial preferencia ós que foron bendecidos o Xoves Santo ou o día das Candeas e roupas relixiosas. Resulta habitual recorrer a cubrilo cun hábito de San Francisco, se quen morre é home, ou un manto da Virxe, se é muller. O crego lévalle o viático (etimoloxicamente, as provisións que se lle dan a alguén para a súa viaxe) e dálle a Extrema Unción.

En Pontevedra crese que cando a agonía se prolonga moito é porque o moribundo ten unha débeda pendente con alguén. Sábese porque cando chega esta persoa ó seu carón prodúcese a morte ó pouco tempo, o que se explica como se estivese esperando por el para que o perdoase antes de morrer. Por iso, o imaxinario popular non dubida de que as ánimas dos mortos ós que aínda lles quedou algo pendente por facer ou algunha pena que expiar seguen presentes entre os vivos. Entre outras actuacións xa se mencionou que viñan para advertir da morte dun conveciño, pero fan máis. Hainas que buscan axuda para restaurar algún dano que causaran en vida, ou para insistir ante os seus familiares que cumpran as mandas que deixaron ó morreren.

Tamén é sabido que quen non foi a San Andrés de Teixido de vivo terá que ir de morto, e iso explica que existan ánimas peregrinando ó mosteiro do santo, como tales ánimas ou reencarnadas en animais.

O día dos defuntos, relaciónase moito con outras festividades:

O SAMHAIN

Comezamos polo máis antigo, o orixinal, o samhain

Samhain é unha palabra orixinada no idioma gaeleico-irlandes, e significa "fin do verán", aínda que no gaélico actual adquiriu o significado do "mes de novembro". A noite do Samhain (Oíche Shamhna) marca unha das celebración máis importantes do calendario celta dende hai 3000 anos. É a noite dos mortos, das bruxas e das fogueiras, mais é tamén o fin do verán, cando se garda o gando, o gran e a herba para o inverno e os druídas deciden que animais van ir para a matanza.

Os espíritos dos defuntos que, nesta data, terían autorización para camiñar entre os vivos. Abríanse as portas entre este mundo e o máis aló, dándolle á xente a posibilidade de reunirse cos seus antepasados mortos.

Polo samain era costume baleirar nabos de grande tamaño –posteriormente cabazas- para pórlles dentro candeas. Varios séculos despois esta tradición –que se mantén aínda en Galicia- ten continuidade nas festas de Halloween, que poderían ter exportado aos Estados Unidos os irlandeses no século XIX e comezos do XX.

Finalmente, algunha das ánimas que podemos atopar é:


muertos%20vivientes.jpgA Santa Compaña: É, na mitoloxía popular galega, asturiana e berciana (con o nome de Güestia), unha procesión de mortos ou ánimas en pena que pola noite (a partir das doce) percorren errantes os camiños dunha parroquia. A súa misión é visitar todas aquelas casas nas que en breve haberá unha defunción

Hai que ter coidado con elas. Na compaña sempre vai un vivo para portar a cruz, e ás veces, máis para levar os obxectos sagrados. Disque sae do camposanto ó atardecer, ou á media noite.

De atopala, cómpre afastarse do seu camiño. Ou facer un círculo no chan, coa estrela de Salomón ou unha cruz dentro. Ou levar enriba escapularios, obxectos sagrados, allos ou castañas de indias. Ou pechar forte os puños, ou coller algo, para non poder coller a cruz. En último caso, pode un tirarse no chan cara abaixo, co perigo de que a compaña pase por riba e o manque.

 


 

La célébration du jour des morts

LA TOUSSAINT


(1er novembre)

ola

Toussaint, la fête des saints:

ola2La Toussaint est une fête catholique, en l'honneur de tous les saints du panthéon catholique, et non une fête chrétienne. Les protestants ne fêtent pas la Toussaint : ils sont allergiques aux saints !

Le Jour de Tous Les Saints(Fêtes) est une solennité chrétienne instituée dans honneur de Tous les Saints(Fêtes), de connaissances et d'inconnus, selon le papa Urbano IV, pour compenser n'importe quel manque aux fêtes des saints(fêtes) pendant l'année de la part des fidèles.

Dans les pays de tradition catholique, il est célébré le 1 novembre; alors que dans l'Église Orthodoxe il est célébré premier dimanche après la Pentecôte; bien qu'aussi les Églises Anglicanes et Luthériennes la célèbrent. Dans elle venera à tous les saints(fêtes) qui n'ont pas de propre fête dans le calendrier liturgique. Par tradition c'est un jour férié non ouvrable.
L'Église Primitive habituait célébrer l'anniversaire de la mort d'un martyr dans le lieu du martyre. Fréquemment les groupes de martyrs mouraient le même jour, ce qui a naturellement conduit à une célébration commune. Dans la persécution de Diocleciano le nombre de martyrs sont arrivés à être si grand que l'on ne pouvait pas séparer un jour pour la lui(leur) assigner. Mais l'Église, en sentant que chaque martyr devrait être venerado, moi remarque un jour dans commun pour tous. Le premier échantillon de cela remonte à Antioche dans le Dimanche avant la Pentecôte.

Aussi il est mentionné d'un jour dans commun dans un sermon d'Efrén Syrien Sain dans 373.Cette veille(vigile), a résulté cependant, coïncider(se rencontrer) avec la célébration païenne de Samhain le 31 octobre, maintenant Halloween dénommé (le nom(nombre) qui provient de la phrase "All hallow's Eve" o la "Veille de Tous les Saints(Fêtes)" entre l'anglo-saxon) qui marquait la fin de l'année celte. Dans cette date il était célébré entre les anciens(antiques), l'ouverture dimensionnelle entre le monde tangible et le monde des ténèbres. Et qu'il(elle) n'a pas à voir de la fête chrétienne de Tous les Saints(Fêtes).

Au IVe siècle, l'église grecque décide de fêter les martyrs chrétiens. Cette fête est célébrée le premier dimanche après la Pentecôte dans l'église orthodoxe.Au VIIe siècle, l'église catholique fait du Panthéon de Rome une église dédiée à Sainte-Marie des martyrs. Le 1er novembre, c'est aussi le jour de l'an celte et s'oppose au 1er mai.

La fête de la Toussaint a été instituée pour quatre objets :
en premier lieu, pour commémorer la consécration d'un temple,
en second lieu pour suppléer à des omissions;
en troisième lieu pour expier nos négligences,
en quatrième lieu pour nous faciliter l'accomplissement de nos vœux.

LE JOUR DES AMES    (2 novembre)

La fête des morts est un rituel pratiqué dans de nombreuses cultures et religions, qui consacrent souvent un ou plusieurs jours fériés à la commémoration des défunts.

En France, ce jour est le 2 novembre dans les faits, mais le 2 novembre n'est pas un jour férié, alors que le 1er novembre (jour de la Toussaint) en est un. C'est donc plutôt le 1er novembre que les Français consacrent à la visite des tombes de leurs proches, d'où une confusion fréquente entre la Toussaint et la commémoration des défunts. Il est courant de fleurir la tombe avec un pot de chrysanthèmes, la fleur la plus achetée ce jour-là.

L'Eglise a institué, en ce jour, la commémoration des fidèles défunts, afin d'accorder un bénéfice général de prières à ceux, parmi ces défunts, qui n'en possèdent point de particuliers. Cette fête a été instituée à la suite de la vision racontée au chapitre précédent. Pierre Damien raconte aussi que saint Odilon, abbé de Cluny, apprenant que l'on entendait souvent sortir de l'Etna les hurlements des démons et les voix plaintives d'âmes défuntes qui demandaient à être arrachées de leurs mains par des aumônes et des prières, décida que, dans les monastères de son ordre, la fête de la Toussaint serait suivie de la commémoration des âmes défuntes ; et cette décision fut ensuite approuvée par l'Eglise entière.



El día de difuntos

 

Algo

El 1 de noviembre se celebra en España el Día de Todos los Santos. Entre las tradiciones extranjeras celebradas en esta fecha destaca Halloween, de origen irlandés y muy extendida a través de los medios.

 

En México se tiene la costumbre de visitar los sepulcros y realizar actividades cuasi-festivas: se ornamentan los camposantos; se rinde culto al árbol de la vida; se consumen calacas de azúcar o cabezas de esqueletos que llevan en la frente el nombre de quien recibe el obsequio y, finalmente, se recuerda a los familiares.

 

España tiene sus propias creencias, tradiciones, etc.

cementerio_nevado.jpgComo muchas otras festividades cristianas, se cree que ésta también tiene su origen en ritos paganos.

Los pueblos celtas comenzaban sus ciclos temporales por la "mitad oscura": la jornada se iniciaba con la caída del sol, y el año con el principio del invierno. Así, con el SAMONIS, que equivalía a nuestro 1 º de noviembre, los celtas iniciaban el año con diversos festejos que concluían con "la fiesta de los muertos" .

En el año 998, San Odilon, abad del Monasterio de Cluny, al sur de Francia, instauró para el día 2 de noviembre, la festividad de Todos los Fieles Difuntos en la orden benedictina. En el siglo XIV Roma lo aceptó y lo extendió a toda la cristiandad.

Actualmente, un lado y al otro del océano, estos días se caracterizan por el recuerdo de nuestros muertos y la visita a los cementerios, pero en cada país o región existen diferentes tradiciones, como por ejemplo:

En Castilla existe la creencia de que los difuntos salen de sus tumbas la noche del 2 de noviembre y maltratan a los vivos que se han atrevido a salir a la calle. En Galicia, las ánimas asisten a los sufragios de Difuntos que se celebran en las parroquias. En Alicante hay una superstición que consiste en poner velas encendidas en las casas durante los días previos a la noche de Difuntos, para que las almas encuentren su camino.

A continuación citamos algunas de sus historias y leyendas propias.

“Dios te libre del día de las alabanzas”

Ya en las épocas griega y romana existía la costumbre de hablar bien de los muertos, personalmente o bien por medio de plañideras, quienes lloraban por el difunto o destacaban sus puntos positivos por encargo.Esto se debe al miedo existente a molestar a los muertos (y viceversa); por ello, hablar mal de un muerto trae mala suerte y se tiende a lo contrario (discursos panegíricos).

Soñar con personas muertas

-Si sueñas con un fallecido y te llama y no le respondes que sigues el mismo sueño, viene a por ti en el siguiente.

-Si un muerto tira de tu ropa, tendrás una enfermedad duradera.

-Si te abraza, tendrás una larga vida.

Supersticiones sobre tumbas y cementerios

dia_de_los_muertos.lg.jpgCreencias positivas:
-Las tumbas, sepulcros, etc. se relacionan, en la cultura del pueblo, con la buena suerte. Por ejemplo, a la tierra de las tumbas de los santos se le atribuía poderes mágicos y curativos, así como a la de los muertos prematuros. Ejemplo de cita: Bebiendo la mezcla de agua y la tierra de la tumba de San Osvaldo, los enfermos se curaban.
-Varios dolores se curaban con el rocío matinal tras pasarlo por todo el cuerpo de un joven muerto antes del 1 de Mayo; ese mismo día debía recogerse antes la salida del sol.
-También se cree que soñar con cementerios trae suerte en los negocios.

Creencias negativas (mala suerte y desgracias):
-Nunca caminar sobre una tumba.
-Al despedirse entre tumbas o en un cementerio.
-Coger flores brotadas en cementerios.
-Pisar las del suelo de iglesias o catedrales.
-No caminar entre tumbas estando embarazada.
-Pasar sin querer sobre un antiguo enterramiento oculto.

-Pasar cerca de un cementerio de noche.
-Llamar a la puerta de un camposanto (las almas acudirán).

algoLa calavera y la imaginación popular

La calavera es un elemento que ya no atemoriza tanto como antaño, pues estamos acostumbrados a verla en películas, banderas pirata... No ocurría así en la España medieval.

Si se encontraba una enterrada en los alrededores de una vivienda no debía ser desplazada, porque la mala suerte seguiría a los profanadores. También se creía en las aldeas que encontrar una calavera humana anunciaba la muerte próxima de un familiar.

Daba buena suerte llevar sortijas con una calavera, y soñar con una indicaba que se debía actuar cautelosamente.

Entierros y supersticiones:

guaghNorte de España: Se considera peligroso encontrar el entierro de un amigo porque nos llamará. Encontrar un ataúd vacío significa que esa persona está destinada a ser llevada en él (no sucede si va lleno).

Sur de España: Cruzarse con un entierro es de mal agüero; soñar con uno, de buena fortuna (si es el de la persona, presagia problemas económicos).

A alguien gravemente enfermo se le hacía un simulacro de entierro. Se pensaba que al desenterrarlo el mal quedaba allí encerrado.


“La Santa Compaña” o procesión de las almas en pena

ñañañañLeyenda del Norte de España relacionada con difuntos y entierros. Existen multitud de supersticiones, pero la más famosa y extendida es ésta:

Se trata de una procesión de almas en pena que salen de noche por campos y bosques, de dos hileras de ocho a doce fantasmas vestidos de blanco, cara cubierta y aspecto cadavérico. Llevan cirios, tocan campanillas y caminan en silencio. En el centro hay un ataúd: es un entierro.

Necesitan un ser vivo como guía, quien va delante con un crucifijo de madera, una antorcha, etc. y un caldero de agua bendita.

Se cree que este grupo se forma por personas que cuando vivían hicieron una promesa que no cumplieron y vagan buscando alguien que les ayude a realizarla. Se les atribuye olor a moho, aparecen entre la niebla y a quien se encuentran lo obligan a acompañarles.

Si alguien se encuentra con la santa compaña, la sabiduría popular dice que sólo puede salvarse de ser llevado por ella haciendo un círculo mágico en el suelo y metiéndose dentro de él hasta que pase el cortejo completo. No hay que mirarles y evitar que te toquen. Es mejor que te pongas a rezar. Si llevas encima alguno de estos elementos: un escapulario, una Biblia, la estampita de un santo, una ristra de ajos o un crucifijo, pasará de largo y te dejará en paz.

Respecto al origen de esta leyenda, algunas expertos en floklore opinan que la creencia actual está basada en el pasado celta de Galicia, y, en concreto, en los ritos de los antiguos druidas.

Otras leyendas españolas relacionadas con los difuntos

En los míticos bosques asturianos hay dos supersticiones muy antiguas: Las Viejas Lavanderas y El Carro de la Muerte.

Las Viejas Lavanderas: Son una especie de brujas: mujeres ancianas, de rostro muy arrugado, cabello blanco y mirada asesina. Su voz lúgubre es muy parecida al ulular del búho. Visten túnicas amarillas y habitan en las orillas de los ríos. Y, cuando un caminante perdido en el bosque, tiene la mala suerte de dar con ellas, para que no vaya por ahí divulgado su secreto, es arrastrado a las turbulentas aguas del río donde muere ahogado.

El Carro de la Muerte: Es un carro, semejante a los que se utilizaban antiguamente en el campo, pero de color negro y que vuela por los aires, sin caballos, ni carretero que lo guíe. Si aparca en la puerta de una casa, se lleva al que va a morir en ella; si lo ve alguien en el cielo, ya sabe que será el próximo en morir.

 Historias de Difuntos en la Literatura Española

Otras de las leyendas españolas en torno al día de los difuntos nos han llegado hasta hoy gracias a las obras literarias, como es el caso de las historias de “Don Juan Tenorio” y “El Monte de las Ánimas”.

Don Juan Tenorio es un drama religioso-fantástico en dos partes publicado en 1844 por José Zorrilla. Constituye una de las dos principales materializaciones literarias en lengua española del mito de Don Juan.

 El Monte de las Ánimas es uno de los relatos que forman parte de la colección de Leyendas de Gustavo Adolfo Bécquer, publicado en 1861. Narra lo ocurrido en el llamado Monte de las Ánimas de Soria. La leyenda cuenta lo que le ocurrió a un joven llamado Alonso al intentar complacer a su prima.

Última modificación: xoves, 14 de xullo de 2016, 12:42 PM