A LITERATURA DE PREGUERRA

A Xeración das Vangardas

van

Os escritores galegos das Vangardas, tamén chamados novecentistas, procuraron, como todos os artistas da época a renovación da literatura.

En Galicia, podemos falar de tres movementos vangardistas: o creacionismo, o hilozoísmo e o neotrobadorismo.

O creacionismo é o movementos máis rompedor, quere crear unha literatura nova chea de imaxes insólitas. O neotrobadorismo e o hilozoísmo son unha fusión de tradición e innovación: o primeiro recupera os motivos das cantigas medievais, pero adaptándoos ós novos tempos, e o segundo continúa coa tradición paisaxística, pero enchéndoa de recursos literarios.

ACTIVIDADES

A continuación aparecen tres textos que exemplifican os tres movementos de Vangardas dos que vimos de falar. Inclúe cada texto no seu movemento, argumentando a túa inclusión.


1. Cansos xa de percorrer camiños vellos e fracasados, temos arrenegado de todos eles; pero non queremos sinalar un camino determinado.
(...)
Consagramos a individualidade ata o extremo de desexar que a definición de cada un de nós sexa unha verba: o seu propio nome.


MANUEL ANTONIO, Fragmento do manifesto Máis Alá

2. A lua é velliña,
de brancos cabelos,
de enrugas de ouro
e de olliños cegos.
Érguese do leito
das foulas do mar
palpando os espazos
para camiñar.
Anda pol-o mundo
sin ver a onde vay
poil-as estreliñas
lévanna da man.
Envolveita en néboas
hase de abrigar
pois como vai vella
tense de coidar.
Cando na outa noite
brua o temporal
a lua antr'as tebras
tápase a tremar.
E así qu'o mal tempo
amainado vai
asoma a faciana
y-espalla o luar.
AMADO CARBALLO

3. Amigo, sem necessidade
de refrám nem paralelismo,
direi a minha angústia e menos o meu gozo.
Como cando eu vestia o brial da brancura,
coberta hoje de púrpura ou despida,
elevo a minha voz como umha pomba ou lóia
no amanhecer ferido polo lume do amor
ou co chumbo na asa da arela estrelecida.
Amigo, já nom cavalgas
para a fronteira cando vem o maio,
nem eu teço já a tranca dos meus dias de ausência
com báguas de amargura resignada,
dogal dos meus suspiros no teu colo
que os meus braços nom premem.
Voando vás ao longe, vés num voo,
beijas-me por teléfono,
acendes-me as entranhas cabogramicamente.
Eu monto a égua apocalíptica
da liberdade de ventas fumegantes,
e a minha boca é doce e azeda a um tempo,
madurada em fatal celme de pressa e fogo.
Amigo, talvez és
plural e intermitente,
fragmentário e efémero.
E eu som eterna e múltipla,
moribunda e incólume.
Fumando as horas de violento pulso,
batendo cos meus calcanhares as ilhargas da vida,
galopo contra ti ou fujo-te, cantando
sem leixa-prem nem dobre,
agora feliz morte, magoado nacimento
agora, alegre pranto, duro riso,
eu, voz em viva carne, dor e gozo, cantando
o teu amor, amigo.
CARVALHO CALERO