Grupos cultos -cc-;-ct-

En galego, como norma xeral, debemos escribir os grupos cultos -cc- e -ct- completos en palabras que leven diante as vogais a, e ou o: obxecto, acción, aspecto, afección. E suprimir un c do grupo cando usemos palabras con vogais débiles (i e u): frutificar, dicionario, ditadura, Vítor, redución, reprodución…

Mais en determinados casos, conservamos as dúas consoantes con vogais débiles. Por que? Trátase de palabras que pertencen a linguaxes moi especializadas, cultismos con pouca historia no noso idioma ou casos específicos onde manter o grupo culto evita confusións entre diferentes termos.

Porén, esta primeira consoante mantense nalgunhas palabras pertencentes a linguaxes especializadas, de escasa presenza na fala ou para evitar homonimias. Son voces como adicción, adicto, amicto, anfictión, anfictionia, apodíctico, convicción, convicto, deíctico, dicterio, dúctil, ductilidade, ducto, evicción, ficción, ficticio, flictena, fricción, friccionar, ictericia, ictérico, ictiografía, ictioloxía, ictiomancia (e outras formas con ictio-), indicción, invicto, lictor, micción, nictalope, nictalopía, pictografía, pictórico (e outras formas con picto-), ricto, succión, succionar, veredicto, vindicta.

Con respecto a estes grupos cultos, non se debe esquecer que hai algúns semicultismos con vocalización da consoante implosiva en u ou en i, todos eles con documentación antiga: doutor, doutoramento, doutrina; reitor, reitorado, reitoral, reitoría; seita (pero sectario, sectarismo); suxeitar e suxeito. Ás veces, ao lado destas formas existe a culta correspondente, cun significado menos restrinxido, como ocorre, por ex., en pauto / pacto.