Acompañamento e coidado. Vivencias asociadas á emfermidade.
|
As persoas van configurando ao longo da vida o seu carácter que fornecerá os estados de ánimo desde os que vai a experimentar as vivencias propias da enfermidade e dos seus últimos días. Os estados polos que ten que pasar tanto que sexan orixinados pola dimensión biolóxica do seu organismo, por exemplo malestar, invalidez, coma que teñan unha base psicosocial, a soidade ou a dependencia, entre outros, poden ser sentidos como unha ameaza de maior ou menor calibre. Dependendo da avaliación que a persoa faga dos recursos de que dispón para combater esa ameaza estará determinada a máis ou menos sufrimento. Sendo así, o/a acompañante pode prestar considerable axuda se está atent@ a descubrir que elementos son os que a persoa enferma está a percibir como máis ameazantes e compartindo esta información co equipo clínico intentar proporcionar elementos que lle axuden a recuperar o control sobre algúns aspectos, por puntuais e pequenos que sexan, diminuíndo así a sensación de incerteza e a conseguinte ameaza.
|
“Un ser humano enfermo é esencialmente un ser humano vulnerable que se sinte ameazado pola invalidez, o malestar, a succión polo corpo e a anomalía”. Ramón Bayés. “Cando o moribundo sente que xa non ten ningunha importancia para as persoas que o rodean, entón está realmente só”. Norbert Elías
|
|||||||||||||||||

